Sander Schimmelpenninck. Journalist, podcastmaker, adellijk jonkheer, zelfverklaard linkse denker én… vastgoedflipper. Het klinkt als een slechte grap, maar nee: terwijl hij zich in columns druk maakt over vermogensongelijkheid, weet hij zelf bijzonder handig met stenen te schuiven. Letterlijk. Zijn appartement in Muiden, gekocht in 2022, staat alweer te koop. Zonder er, als we Bekende Buren mogen geloven, ook maar één nacht in te hebben geslapen.
Voor de show links, voor de bank rechts
Hypotheek van een miljoen, een droom van een keuken
Laten we even terugspoelen. Eind 2022 koopt Sander dus een appartement in Muiden. Geen lullig stulpje. We hebben het over een strak gestyled optrekje van 104 vierkante meter, compleet met balkon aan het water, kookeiland waar je U tegen zegt, en een inrichting die rechtstreeks uit een VT Wonen-special lijkt te komen. De combinatie van industriële charme en Scandinavische finesse, zoals de makelaar dat dan noemt. Er werd een hypotheek van precies €1.000.000 op gevestigd, met een eigen inbreng van iets meer dan 2,5 ton. Zo’n bedrag dat voor de meeste mensen gelijkstaat aan twintig jaar sparen, voor Sander blijkbaar een ‘ja, prima’ op dinsdagochtend.
En nu? Nu staat het weer te koop. Vraagprijs: 1,1 miljoen. Doel: winst pakken. Zeg maar gerust: een ton cashen door er vooral níet te wonen.
Links lullen, rechts vullen – maar wel in maatpak
Je kunt je afvragen: is dat erg? Nee, natuurlijk niet. Mag allemaal. Het schuurt alleen nogal met de publieke moraal die Schimmelpenninck zelf zo gretig uitdraagt. Want dit is dezelfde man die zich regelmatig boos maakt over het feit dat vermogende babyboomers hele woonwijken opkopen, starters achterlaten met een houtje om op te bijten en ondertussen ook nog belastingvoordeel opstrijken. Begrijpelijk standpunt hoor. Alleen voelt het een tikje wrang als je zelf op maandagochtend je appartement weer in de verkoop zet en hoopt dat de huizenprijzen nét genoeg gestegen zijn voor een leuke winst.
Het is alsof je bij Op1 aan tafel roept dat de ongelijkheid in Nederland onhoudbaar is, om vervolgens thuis een glas Sancerre open te trekken terwijl je Funda refresh’t om te kijken hoeveel je dít keer weer gaat verdienen. Dat wringt.
Een ton winst zonder te wonen – is dat niet het kapitalistische eindspel?
Laten we wel wezen: wie er een ton op vooruitgaat zonder één nacht in een huis te slapen, speelt het spel verdomd goed. En dat is ergens ook wel knap. De vraag is alleen of we het dan nog over een ‘sociale mediaman’ hebben, of gewoon over iemand met een handig investeringsinstinct en een bovenmodaal rekenmachine.
Overigens is dit niet de eerste keer. Ook zijn Amsterdamse penthouse werd met winst verkocht. Blijkbaar heeft de beste man een neusje voor timing. En een makelaar die weet wanneer hij moet toeslaan.
De conclusie? Tsja…
Schimmelpenninck is een slimme jongen. Eén die door zijn afkomst, netwerk én talent een podium heeft gekregen, en dat podium ook vaak zinnig gebruikt. Hij kaart dingen aan die ertoe doen. Ongelijkheid. Nepdemocratie. Scheve kansen. Dat verdient lof. Maar tegelijk leeft hij een leven waarin diezelfde scheve kansen voor hem bijzonder goed uitpakken.
Dus wat is het nou? Een linkse idealist met realistische trekjes? Of gewoon een handige kapitalist met een goed verhaal voor de bühne?
Misschien is het allebei. En misschien is dat juist wat hem zo Nederlands maakt.
