In de wereld van mensen die zich nooit hoeven af te vragen of ze het zich kunnen veroorloven, heeft de Emir van Qatar, Sheikh Tamim bin Hamad Al Thani, een status die zelfs binnen de superrijken opvalt. Het is het soort rijkdom waarbij je je afvraagt: hoe vul je je dagen eigenlijk? Nou, in zijn geval blijkbaar door garages vol te stouwen met auto’s die de rest van ons alleen maar op posters of Instagram tegenkomen.
De collectie van de Emir is geen verzameling, het is een imperium. Niet zomaar in een loods ergens weggemoffeld, maar ondergebracht in een soort autobunker deluxe, ergens in zijn paleizencomplex in Doha. Serieus — het ding biedt plek aan 500 auto’s. Vijfhonderd. Dat is meer dan het Petersen Museum in LA, waar ze al moeite hebben om alle auto’s een plek te geven.
“Emir der Exoten”
Een Bugatti hier, een Ferrari daar… en dan nog 498 auto’s te gaan
Onder de toppers van zijn wagenpark? Een Bugatti Divo. Daar zijn er maar 40 van gemaakt, dus je buurman zal er niet snel een hebben. Prijskaartje? Een slordige 7,5 miljoen dollar. En dan is dat nog niet eens de “snelste” uit zijn collectie, maar eerder een soort kunstwerk op wielen. Lichtgewicht, scherp gelijnd en gebouwd voor de bochten. Geen speelgoed, wel een statement.
En natuurlijk heeft de Emir ook meerdere Bugatti Veyrons en Chirons. Sommige zo zeldzaam dat ze bijna niet te verzekeren zijn (maar laten we eerlijk zijn: als je over 300 miljard beschikt, is dat niet echt je eerste zorg). Elk van die wagens kost meer dan $3 miljoen — dat is dus evenveel als drie degelijke Amsterdamse grachtenpanden. Of één parkeerplek in het centrum, als je pech hebt.
De droomgarage van elke twaalfjarige
Alsof dat nog niet genoeg is, staat er ook een Ferrari LaFerrari Aperta. Dat is de cabrioversie van Ferrari’s hybride hypercar. Je krijgt er een V12 van 6,3 liter bij én een elektromotor. Samen goed voor zo’n 950 pk. En het geluid? Alsof een helikopter ruzie heeft met een straaljager. Er zijn er maar 210 van gebouwd en tegenwoordig gaat zo’n ding voor meer dan $6 miljoen van de hand. En nee, daar krijg je geen dakkoffer bij.
Naast die Italiaanse krachtpatser vind je dan weer een Lamborghini Centenario. Gebouwd om de 100e verjaardag van oprichter Ferruccio Lamborghini te vieren. Slechts 40 stuks wereldwijd, en per stuk goed voor minstens $2,5 miljoen. Laten we zeggen: dit is geen boodschappen auto.
Nog niet uitgekeken? Nee, hij ook niet
De Emir schijnt ook conceptmodellen en gelimiteerde edities te verzamelen alsof het voetbalplaatjes zijn. Zo heeft hij onder andere een McLaren Speedtail (een soort intergalactische dartpijl op wielen, $2,3 miljoen) en een Aston Martin Valkyrie, die qua gevoel het dichtst in de buurt komt van Formule 1 op de openbare weg. Alsof Max Verstappen je voorbij komt, maar dan in een wit gewaad.
En dan hebben we het nog niet eens gehad over de Rolls-Royce Phantoms, Maybachs, en Bentleys — allemaal op maat gemaakt, met leer van koeien die waarschijnlijk op spa-diëten hebben gestaan. Elke wagen heeft zijn eigen specificaties, afwerkingen, geuren, kleuren… noem maar op. Alsof hij bij elke auto dacht: “Hmm, dit is leuk, maar wat als het 0,5% luxer kon?”
Zijn huis? Nou ja, huizen. Vijf-tien.
Waar stal je zo’n absurde collectie? Nou, in een paleis van $1,25 miljard natuurlijk. Of eigenlijk: in vijftien paleizen, die met elkaar verbonden zijn als een soort architectonisch doolhof van marmer, bladgoud en klimaatregeling.
De garages — meervoud, ja — zouden zomaar voor luxe autodealers kunnen doorgaan. Denk: airco’s, glanzende marmeren vloeren en privégarages waar monteurs in stilte hun werk doen onder kristallen kroonluchters (oké, dat laatste verzin ik misschien, maar zeg nooit nooit in Qatar).
Het is niet zomaar een plek om auto’s neer te zetten. Het is een levend museum, een liefdesbrief aan snelheid, techniek en overdaad. En eerlijk is eerlijk: als je dan toch miljardair bent, waarom zou je het dan níet doen?
