Belasting betalen is iets voor de middenklasse, voor mensen met een modaal inkomen die zich druk maken over loonstrookjes en blauwe enveloppen. Maar als je écht rijk bent – en dan bedoel ik niet ‘ik kan elk weekend uit eten’-rijk, maar ‘mijn familie bezit halve wijken in Londen’-rijk – dan gelden er andere regels.
Sterker nog, belasting is meer een suggestie dan een verplichting. De écht rijken hebben namelijk een arsenaal aan trucs waarmee ze hun vermogen zo ver mogelijk bij de fiscus vandaan houden. Niet door te frauderen, nee, gewoon legaal. Slim gespeeld. Want waarom zou je belasting betalen als je er onderuit kunt komen?
Rijk zijn? Gewoon niet laten uitbetalen!
Eerste les: geld verdienen via een salaris is voor mensen met een hypotheek en een leaseauto. De elite verdient op een heel andere manier: via investeringen, aandelen en onroerend goed.
Waarom? Simpel. Loon wordt keihard belast, maar als je vermogen groeit door de stijging van je aandelen of je vastgoedportefeuille, dan telt dat pas als ‘inkomen’ zodra je het verkoopt. En de truc is dus om nooit iets te verkopen.
Wat doe je dan? Je leent gewoon geld tegen je aandelen. Banken staan te trappelen om een miljardair een paar honderd miljoen te lenen, en omdat je die lening later terugbetaalt zonder ooit belasting over de winst te hoeven afdragen, heb je een perfect legale belastingvrije geldmachine.
Kortom: de middenklasse werkt voor geld. De rijken laten hun geld voor hén werken – belastingvrij.
Trustfondsen: voor als je je kinderen wil verwennen zonder de fiscus te spekken
Rijke families spelen het spel generaties lang. Hoe? Met trustfondsen.
Een trust is een slimme juridische constructie waarin je je geld parkeert zonder dat het officieel nog van jou is. Superhandig als je niet wil dat de overheid meekijkt. Het vermogen in de trust is ‘van de trust’, niet van jou of je erfgenamen. Dus geen erfbelasting, geen schenkbelasting, niets.
De oude adel, van de Rockefellers tot de Rothschilds, speelt dit spel al eeuwen. Ze betalen geen erfbelasting, terwijl Jan Modaal de helft van oma’s huis mag inleveren aan de belastingdienst.
Ben je rijk en wil je je kinderen een zorgeloos leventje geven? Zet een trust op en kijk hoe de fiscus beteuterd toekijkt terwijl jij belastingvrij vermogen overhandigt aan de volgende generatie.
Belastingparadijzen: waarom hier betalen als het ook ergens anders kan?
Wat doen bedrijven als Apple, Google en Amazon? Ze zorgen ervoor dat ze officieel ‘geen winst’ maken in landen waar ze belasting moeten betalen. In plaats daarvan sluizen ze hun winsten door naar een ‘hoofdkantoor’ in een belastingparadijs, waar de belasting nul komma nul is.
En de superrijken? Die kopiëren die strategie gewoon.
De Kaaimaneilanden, Bermuda, Luxemburg – allemaal plekken waar je geld in ‘brievenbusfirma’s’ kunt dumpen en waar de belastingdienst niks van mag vinden. Slimme miljonairs en miljardairs stallen daar hun vermogen in vennootschappen die ze via een wirwar van structuren bezitten.
Zo komt het dat mensen met miljarden betalen als een doorsnee loonslaaf, en dat jij de staatsschuld mag aflossen met je inkomstenbelasting.
Non-Dom-regelingen: welkom in Londen, belastingvrij!
Landen als het VK, Italië en Portugal hebben een speciaal belastingcadeautje voor rijke buitenlanders: de ‘Non-Domiciled Status’ (Non-Dom).
Dit betekent dat je als rijke expat gewoon in Londen kan wonen, een appartement in Mayfair kan bezitten en dagelijks kan lunchen bij The Ritz, zonder ook maar een cent belasting te betalen over je buitenlandse vermogen.
Russische oligarchen, Saoedische prinsen en Amerikaanse hedgefund-miljardairs maken hier gretig gebruik van. Zij leven in belastingvrije bubbels, terwijl de Britse middenklasse belasting betaalt over een salaris van 50.000 pond per jaar.
Kortom: als je rijk genoeg bent, hoef je eigenlijk alleen belasting te betalen als je dat wílt.
‘Liefdadigheid’: belastingontwijking met een goed verhaal
Een van de chicste manieren om belasting te ontwijken? Een liefdadigheidsstichting oprichten.
Hier is de truc: miljardairs storten hun geld in een eigen stichting, krijgen een dikke belastingaftrek en blijven ondertussen gewoon de touwtjes in handen houden.
Bill Gates? Zijn ‘Bill & Melinda Gates Foundation’ betaalt nauwelijks belasting, terwijl hij er nog steeds over beslist. Mark Zuckerberg? Zijn ‘Chan Zuckerberg Initiative’ is een privébedrijf met belastingvoordelen.
Dit betekent dat de superrijken niet alleen hun vermogen veiligstellen, maar er ook nog applaus voor krijgen. Jij doneert €50 aan het Rode Kruis en krijgt er niets voor terug. Een miljardair doneert via zijn eigen stichting en bouwt er een belastingvrij fortuin mee.
Waarom de belastingdienst liever de kleine man pakt
De fiscus zou natuurlijk achter deze trucs aan moeten gaan. Maar dat doen ze nauwelijks. Waarom?
Omdat het veel makkelijker is om de kleine zelfstandige met een verkeerd ingevulde btw-aangifte aan te pakken dan een miljardair met een team van belastingadviseurs.
Grote bedrijven en superrijken hebben de beste advocaten en fiscale constructies die zo complex zijn dat zelfs de Belastingdienst er geen raad mee weet. Het gevolg? De belastingdienst controleert liever een bakker die een paar bonnetjes mist dan een hedgefonds dat miljoenen doorsluist via de Bahama’s.
En zo blijven de rijken rijk, en de rest… tja, die mag blijven betalen.
Belasting is een keuze – als je het slim speelt
Als je dit leest en denkt: “Waarom moet ik me dan wél blauw betalen?” Dan heb je het punt begrepen.
De écht rijken weten dat belasting niet iets is wat je moet betalen, maar iets wat je slim moet ontwijken. Trustfondsen, belastingparadijzen, liefdadigheidsstichtingen – het zijn allemaal legale trucs om minder bij te dragen aan de samenleving dan de gemiddelde ZZP’er met een bestelbusje.
Lees ook: Is Nederland een belastingparadijs?
Dus zolang de regels in hun voordeel zijn geschreven, blijven de superrijken hun vermogen ‘optimaliseren’ – en blijft de rest van ons de rekening betalen.
Proost op dat systeem.
