Het klinkt als iets uit een Tom Clancy-roman: een nucleaire faciliteit diep in een Iraanse berg, ondoordringbaar voor bijna elke bom op aarde. Maar het is echt. En de spanningen rondom die plek – Fordow – lopen opnieuw op. Israël zinspeelt op actie, de Amerikanen zwijgen veelbetekenend, en ondertussen houdt de wereld de adem in. Want achter de schermen is duidelijk geworden: er is maar één conventionele bom die Fordow überhaupt kan raken. En je raadt het al — die ligt niet in Tel Aviv.
Wat als de MOP valt?
Fordow: een nucleaire schaduwstad onder de bergen
Stel je voor: ergens diep in de bergen van Iran, ver van steden, wegen of welke normale vorm van infrastructuur dan ook, ligt een soort ondergrondse schaduwstad. Beton, staal, rots. Dikke lagen van alles dat explosies moet tegenhouden. Daar, in Fordow, verrijkt Iran uranium. Niet voor licht in de woonkamer, daar zijn we inmiddels wel over uit.
Deze plek is niet zomaar “beschermd”. Ze hebben Fordow in een berg gebouwd — letterlijk. Alsof ze al jaren geleden rekening hielden met het moment waarop bommen zouden vallen. Slim? Misschien. Paranoïde? Zeker. Maar in een wereld waarin Israëlische drones boven Teheran zweven en Mossad-agenten in witte labjassen rondlopen, ook niet heel gek.
Er is maar één bom die dat aankan
En dat brengt ons bij een nogal ongemakkelijke waarheid: er is maar één conventioneel wapen op aarde dat überhaupt een kans maakt om Fordow te raken. Eén. Geen vloot, geen arsenaal. Gewoon. Eén.
De GBU-57/B, ook wel de Massive Ordnance Penetrator (kortweg: MOP — ja, letterlijk een dweil van vernietiging).
Een beest van een bom, bijna 14.000 kilo zwaar. Dat is dus ongeveer een stadsbus vol explosieven. Deze bom gaat niet ontploffen bij aanraking. Nee, hij boort zich eerst tientallen meters door beton en gesteente voordat hij z’n vernietigende werk doet.
Oh ja, en er is ook maar één vliegtuig dat zo’n ding kan dragen: de B-2 Spirit, die stealth-bommenwerper met vleugels als van een sciencefictionvogel. Alleen Amerika heeft die.
En Israël dan?
Israël heeft veel. Mossad. Raketten. Iron Dome. Zelfs een geheim nucleair arsenaal waar niemand officieel over praat. Maar wat Israël niet heeft, is de capaciteit om Fordow vanuit de lucht plat te leggen.
Ze beschikken over zogeheten bunker-busters — GBU-28’s bijvoorbeeld — maar die zijn eigenlijk meer geschikt voor het opblazen van een kelder onder een ministerieel gebouw, niet voor een faciliteit die dieper zit dan sommige metro’s in Londen.
Israël weet dit. Dus spelen ze al jaren het spel via omwegen: mysterieuze ontploffingen, sabotage met virussen zoals Stuxnet, en het liquideren van kernwetenschappers die net een pak yoghurt gingen kopen.
Kan Amerika het dan wel?
In theorie: ja. Amerika heeft de middelen. De bom. De B-2’s. Bases in de regio, van Qatar tot Diego Garcia, met alles wat je nodig hebt voor een precieze luchtcampagne.
Maar. (Er is altijd een ‘maar’, hè.)
Om Fordow écht uit te schakelen, moet je perfect weten waar je moet mikken. En zelfs dan: is één bom genoeg? Of drie? Je weet het pas zeker als je naar binnen bent geweest — en daarvoor heb je dan weer special forces nodig die in de chaos van een nucleair dreigend Iran een inspectieronde doen. Succes ermee.
En stel dat ze het doen…
Laten we even dagdromen. Amerika besluit, op een ochtend na een felle briefing in Washington, om de aanval uit te voeren. De B-2 stijgt op, geruisloos, zwart als de nacht. De MOP wordt gedropt. Fordow schudt. Krantenkoppen overal.
En dan?
- Iran slaat terug. Tegen Amerikaanse bases, Israël, olie-infrastructuur. Misschien weer een aanval op tankers in de Perzische Golf.
- Hezbollah gooit raketten over de grens.
- De olieprijs schiet door het dak. Benzine kost ineens 3 euro per liter en je buurman verkoopt z’n auto voor de hoofdprijs.
- En het nucleaire programma? Misschien alleen vertraagd. Of verspreid naar andere, nóg geheimere plekken.
De realiteit: ja, Amerika kán het. Maar doen ze het ook?
Die bom is geen fictie. Hij ligt klaar, waarschijnlijk al jaren. Maar hij is net zo symbolisch als hij vernietigend is. Een bom waarvan je hoopt dat je hem nooit hoeft te gebruiken.
En stel, je bent de Amerikaanse president. Je weet dat je met één knopdruk misschien een oorlog voorkomt — of een hele regio in brand zet. Wat doe je dan?
